Deneme-1

Yazmak istiyorum ama masanın başına oturmaya korkuyorum. Ne zaman kendi kalemimden, kendi zihnimden korkar oldum bilmiyorum. Tek bildiğim yapmak istediğim şeyleri nasıl yapamadığım . Türlü türlü şeyler deniyorum kendimi avutmak için. Zihnimde bir yara var. Sanki geçmiş, içeriden dışarı sızan kan gibi geleceğimin üzerinde ilerliyor. Soluk soluğa ona doğru koştuğum geleceğimde bile geçmişimin pençe izleri var. Bir yerde okumuştum ''Zeka evcilleştirilmediği takdirde sahibini parçalar.'' diyordu. Sanki bu genç yaşımda zihnimle savaşa girdim. Hem kazanıyorum. Hem kaybediyorum. Zararım kime?





Değişiyorum. Git gide daha kötü bir olmaya başlıyorum sanki. Kötülük nedir peki? Ne yapmak beni kötü yapar? Şimdi ben kimim? Kendimi bile tanıyamaz oldum. Nasıl müzikler dinlemeyi sevdiğimi bile bilmiyorum.Hangi filmleri beğendiğimi bile bilmiyorum. En sevdiğim renk neydi? Hatırlamıyorum.





Sanırım bu yüzden kalem almak istemiyorum elime. Düşüncelerim o kadar dağınık. karmaşık ve düzensiz ki... Gözlerimin gerisinde kafatasımın içinde beni yoran,dağıtan, engelleyen, yavaş yavaş öldüren bir zehir var bir zehir var. Bu yüzden yazı yazmaktan çekiniyorum. Kağıt tenim, kalem bıçağımmış gibi. Yazmak isteyip yazmaktan korkmam da bundan kaynaklanıyor. Yazdığım her kelime tenime kazınıyor.